Moja miłość do NVC (Porozumienia bez Przemocy) trwa już jakieś dwa lata. Trwa, nieustannie zmieniając się i rozwijając – od fascynacji, przez próby zarażenia nią całego świata, po zwątpienie i rozczarowanie. Ostatnio, dzięki kolejnym warsztatom, w których brałam udział podczas
Trening interpersonalny – od niego zaczęła się moja przygoda z Integralnym Studium Rozwoju Osobistego, prowadzonym przez Szkołę Trenerów Komunikacji opartej na Empatii. O treningu interpersonalnym słyszałam dużo już wcześniej: że jest to doświadczenie, które trudno zapomnieć, że ta forma szkolenia
Potrzeby. Wszyscy je mamy, wydaje się to być oczywiste. Więc i ja, długo przed tym, nim pierwszy raz usłyszałam o NVC, zdawałam sobie sprawę z tego, że swoje potrzeby posiadam. A jednak dopiero podejście proponowane przez tę koncepcję, sprawiło, że
Dziś nietypowo… Bardzo krótko i bardzo osobiście. O tym, jak to jest, gdy czuję się zagubiona… Kręta droga Chciałam Wam pisać o mojej drodze do siebie. O jej zakrętach, górkach i dołkach. O tym, jak zbliżam się do tego co
Ponad rok temu pierwszy raz usłyszałam o metodzie Self-Reg. Zanotowałam sobie to hasło, i już parę miesięcy później wczytywałam się w “Self-Reg” autorstwa dr Stuarta Shankera i Teresy Barker. Szukałam odpowiedzi, jak pomóc mojemu dziecku radzić sobie z trudnościami… a
Kontakt ze sobą, niby oczywista sprawa. Przecież jestem ze sobą cały czas, 24 godziny na dobę. Dopiero jednak stosunkowo niedawno odkryłam jak to jest, być ze sobą świadomie i pielęgnować to bycie. Odkryłam, ile mi to daje, jak niezbędny stał
Na określenie “WWO” czyli Wysoko Wrażliwe Osoby trafiłam przypadkiem jakiś czas temu. Trafiłam i zachowałam w głowie. Jak to zwykle bywa, hasło wracało do mnie wielokrotnie… Aż w końcu sięgnęłam po książkę Elaine N. Aron – “Wysoko wrażliwi. Jak funkcjonować
Wszyscy rodzice chcą nauczyć czegoś swoje dzieci. Może samodzielności, odpowiedzialności, altruizmu, obowiązkowości? I wszyscy czegoś uczą – nie zawsze koniecznie tego, co mają zaplanowane. Dzieci uczą się przecież przez obserwację, naśladowanie i “osmozę” – zanurzenie w jakimś środowisku i wartościach.
Nie chciałam o tym pisać. No bo po co pisać o poczuciu bezsensu, beznadziei, o smutku i rozpaczy? Po co psuć nastrój? Zarzucać was swoimi smutkami? Pokazać się ze słabością? Dołować samą siebie? Nie chciałam. Wolałam zostawić tak, jak jest,
Tym wpisem chciałabym zapoczątkować serię wpisów o uczuciach. O uczuciach, które pomaga mi dostrzec uważność, a które prowadzą mnie do potrzeb i języka Porozumienia Bez Przemocy (NVC). O uczuciach po mojemu, o tym, co mi dają i jak je przeżywam. Dziś